O, Kindje toch!

Als ik naar het Mariabeeld in de Titus Brandsma Gedachteniskerk kijk, zie ik Maria, haar hoofd liefdevol gebogen over het kind Jezus dat op haar arm zit, met gesloten ogen en een innige, ingetogen uitdrukking op haar gezicht. Iemand vertelde mij ooit dat zij de houding van Maria nogal nederig vond, onderworpen eigenlijk. Maar ik zie iets heel anders, dat Maria in contemplatie verzonken is, stil verwijlend bij het geheim van de Godsgeboorte in haar ziel. Door haar ontvankelijkheid is het Woord van God mens geworden en heeft het bij ons gewoond, vol van goedheid en waarheid. Dat God uit haar geboren is als een kind waar wij allen vertederd om zijn, is dat niet bijzonder? Het past zo mooi bij de verwondering en ontroering die wij ervaren als een mensenkind geboren wordt. Veel moeders ervaren de geboorte van hun kind als een spiritueel gebeuren bij uitstek, als een Godsgeschenk. Als je in de ogen van een pasgeboren kind kijkt, zie je daarin weerspiegeld dat het uit de eeuwigheid komt, rechtstreeks van God. Kinderen worden niet ‘gemaakt’, maar ontvangen door mannen en vrouwen die door Gods Geest van liefde bij elkaar gebracht worden. God werkt niet uit den hoge op ons in, maar gaat met Kerstmis onder ons wonen, in de persoon van Jezus Christus, die Zijn weg met ons gaat, van geboorte tot dood. Komend uit de eeuwigheid keren wij met Hem terug naar de Eeuwige, vreugdevol delend in zijn Eeuwige Leven…

Jij die ons kinderlijk kind bent, 
o Kindje toch!