INKEREN TOT HET LICHT

Het is herfst, de avonden en nachten worden steeds langer. Meer en meer begint het donker ons te omgeven. Voor mensen met een rijk innerlijk leven kan het donker een zegen zijn. Maar ook is er de confrontatie met alles wat niet meezit in het leven. Teleurstelling, verdriet, woede, eenzaamheid, angst. 

In een bekend kerklied zingen wij “Wees mij nabij, wanneer het avond wordt, wanneer het licht vergaat in duisternis”. Niet voor niets treedt het licht op de voorgrond, wanneer wij in duisternis verkeren. Er is een eeuwige vraag naar het waarom van pijn en lijden. Het is niet alleen een vraag naar de zin van het lijden, maar ook een uitdrukking van de moeite die we ermee hebben om ons lijden te onder ogen te zien, om de schaduwkanten van ons leven te aanvaarden. 

Het duistere in ons leven is echter niet alleen een bedreiging, maar ook een geweldige kans om in te keren tot het innerlijke licht dat verborgen is in het diepst van de ziel. Als we de weg gaan die God met ons gaat, in de persoon van Jezus Christus, als we ons inleven in zijn lijden, dan sterven en verrijzen wij met hem mee. En niet alleen Jezus: vele heiligen en zaligen zijn Hem gevolgd, en ons voorgegaan.

Zoals Titus Brandsma die 30 jaar geleden zalig werd verklaard. Hij is een lichtend voorbeeld voor allen die in onze kerk samenkomen om te vieren. Toen het donker om hem heen werd, werd hij doorschijnend tot op God. Het vuur en licht van God ging van hem uit en verwarmde iedereen die naar hem luisterde, zoals toen, bij die lijdensmeditatie op Goede Vrijdag, in een gevangenenbarak in kamp Amersfoort...