Als ik naar het Mariabeeld in de Titus Brandsma Gedachteniskerk kijk, zie ik Maria, haar hoofd liefdevol gebogen over het kind Jezus dat op haar arm zit, met gesloten ogen en een innige, ingetogen uitdrukking op haar gezicht. Iemand vertelde mij ooit dat zij de houding van Maria nogal nederig vond, onderworpen eigenlijk. Maar ik zie iets heel anders, dat Maria in contemplatie verzonken is, stil verwijlend bij het geheim van de Godsgeboorte in haar ziel. Door haar ontvankelijkheid is het Woord van God mens geworden en heeft het bij ons gewoond, vol van goedheid en waarheid. Dat God uit haar geboren is als een kind waar wij allen vertederd om zijn, is dat niet bijzonder? Het past zo mooi bij de verwondering en ontroering die wij ervaren als een mensenkind geboren wordt. Veel moeders ervaren de geboorte van hun kind als een spiritueel gebeuren bij uitstek, als een Godsgeschenk. Als je in de ogen van een pasgeboren kind kijkt, zie je daarin weerspiegeld dat het uit de eeuwigheid komt, rechtstreeks van God. Kinderen worden niet ‘gemaakt’, maar ontvangen door mannen en vrouwen die door Gods Geest van liefde bij elkaar gebracht worden. God werkt niet uit den hoge op ons in, maar gaat met Kerstmis onder ons wonen, in de persoon van Jezus Christus, die Zijn weg met ons gaat, van geboorte tot dood. Komend uit de eeuwigheid keren wij met Hem terug naar de Eeuwige, vreugdevol delend in zijn Eeuwige Leven…
Jij die ons kinderlijk kind bent,
o Kindje toch!
Er huist een diep verlangen van iedere mens naar het vervuld worden met de genade van God, met de geboorte van God in de ziel. Daarvoor is het nodig dat wij leeg worden van de wereld om ons heen , en van onszelf. Niet zozeer omdat de mens en zijn wereld slecht is, maar omdat wij God ontberen. Dat voelen wij het sterkste in tijden van crisis, als wij in bestaansnood verkeren. We weten niet meer waar we van ellende moeten blijven, maar zien ook geen uitweg, totdat we ons openen voor de aanwezigheid van God in het diepst van ons wezen. Wij zijn er, omdat God er voor ons is, met ons is, in de persoon van Jezus Christus. Doordat God mens wordt in ons, worden wij de mens die God bedoeld heeft. Met Kerstmis vieren wij het onuitsprekelijke Geheim, dat God in ons geboren wordt, als een kind, gewikkeld in doeken, liggend in een kribbe. Wij maken plaats voor God, in het midden van de gemeenschap, midden in onszelf.
De liturgische ruimte van de Titus Brandsma Gedachteniskerk waarin wij vieren weerspiegelt dit gebeuren. Wij vieren rondom een midden dat leeg is, met de lezenaar en het altaar als brandpunten van wisselwerking tussen Woord van God en Lichaam van Christus. Aan beide zijden van deze heilige ruimte geschaard, delen wij biddend in het geheim dat God in ons midden komt, en zich aan ons geeft. Dat wij in de Advent met blijde verwachting mogen uitzien naar het Goddelijke Kind, en het met Kerstmis vol vreugde mogen ontvangen.
